به گزارش گلستان ما؛ مجتبی طالبی در یادداشتی به موضوع غدیر خم و اهمیت ولایت پرداخت و نوشت: 

« ولایت » مفهومی عظیم است که معانی متعددی دارد.

این مفهوم بلند قدسی، در عرفان، کلام، تفسیر و حدیث دارای بار معنایی خاصی است که مکتب‌های مختلف را تحت الشعاع قرار داده است.

در اسلام، مکتب، مذهب و جریانی را نمی‌شناسیم که به معنای ولایت نپرداخته باشد.‌

بنابراین آنچه مسلم این است که قرائت ما از معنای ولایت است که دایره‌ی عقیدتی و رویکرد عملی ما را مشخص می‌کند.‌

حتی در بعد سیاسی، اصلی‌ترین مفهوم که در طول تاریخ اسلام جریان ساز بوده است، مفهوم « ولایت » است. 

به گواهی مفسران شیعه، «آیه اِکمال» که بخشی از آیه سوم «سوره مائده» است و در آن خداوند از مأیوس شدن کافران، کامل شدن دین، تکمیل نعمت الهی و پذیرش دین اسلام به‌عنوان آئین نهایی انسان‌ها سخن گفته است، در حجه الوداع و غدیر خم نازل شده است. ( البته برخی از اهل سنت هم به این موضوع اشاره کرده‌اند و برخی دیگر روز عرفه را ثبت کرده‌اند. )

با قرائت شیعی، «رسالت» حضرت رسول الله صلی الله و علیه و آله و سلم، با « ولایت » حضرت علی علیه السلام، کامل شده و حجت تمام شده است. 

این مسئله، نقطه ی‌عطف تاریخ است و تمام وقایع تاریخ اسلام، با « غدیر » تعریف می‌شود. ‌

در جریان‌های سیاسی - اجتماعی شیعی، در تمام طول تاریخ، احیای مفهوم « ولایت » و ریل گذاری « غدیر» مطرح بوده است. 

البته برای تحقق کامل « ولایت (به معنای جانشینی و سرپرستی امت پس از رسول الله ) وجود امام معصوم از نسل علی و زهرا، لازم است. 

در فرهنگ شیعی، «حضور » امام یک مسئله و «ظهور» امام مسئله ی‌دیگر است. به معنای دیگر، اکنون امام عصر ( ارواحنا لتراب مقدمه الفداء ) حضور دارند، اما ظهور نکرده‌اند. 

می توان گفت برای تحقق کامل ریل گذاری غدیر، حضور و ظهور امام معصوم شرط است اما برای تحقق نسبی و در حقیقت زمینه‌سازی ظهور امام، نمی‌توان از مفهوم « ولایت » غافل شد. ‌

به قرائت دیگر، در زمان حضور و ظهور امام معصوم، ما علاوه بر «مفهوم»، « مصداق » کامل ولایت را نیز می‌شناسیم اما در زمان غیبت، مفهوم ولایت، مصادیق متعددی می‌یابد که در هر دوره رسالتی دارد. 

در فرهنگ شیعی، امت در زمان غیبت امام، رها شده نیست بلکه « ولی » دوران غیبت - یعنی دوره ی‌امتحان مردم -، مولفه‌های دارد که در احادیث نورانی اهل بیت به آن اشاره شده است. 

اگر احادیثی هم در این حوزه وجود نداشت، بازهم سنت عقلی شیعه، « ولایت » را رها نمی‌کرد زیرا تجربه ی‌تاریخی ملت‌ها نشان داده، جامعه ی‌بدون رهبر، نمی‌تواند در مسیر تعالی قرار بگیرد. 

کسانی مثل شیخ مفید، میرداماد استرآبادی، میرزای شیرازی، شیخ فضل الله نوری و دیگر زعمای بزرگ شیعه در طول تاریخ، این موضوع را دریافتند. 

موضوعی که نقطه ی‌اوج آن را در کتاب « ولایت فقیه / حکومت اسلامی » امام راحل مشاهده می‌کنیم. 

در نظر امام خمینی (ره)، «ولایت فقیه» با اصول و مولفه‌هایی که دارد، همان ولایت رسول الله و پیشوایان معصوم است. چرا؟! چون منطق سیاسی، اجتماعی و عقیدتی شیعه، منطقی منقطع از وحی نیست و از طرفی برای سرپرستی امت، نقشه ی‌راه دارد. 

شیعه جبرگرا نیست که هر نوع حاکم و هر نوع حکومتی را بپذیرد. 

شیعه التقاط را نیز محکوم می‌کند چرا که التقاط، مقدمه ی‌انحراف است و می‌تواند باطن یک اندیشه را نابود کند. 

در مقام تمثیل، «ولایت» لوکوموتیوی است که در ریل «رسالت» حرکت می‌کند و « ولی » لوکوموتیوران است و « امت » مسافران این قطار! ! طبیعی است که برخی از افراد از این قطار پیاده و برخی سوار شوند. ‌( این همان ریزش‌ها و رویش‌ها و به عبارتی دافعه و جاذبه است ) ایستگاه آخر این قطار، دوران ظهور و قطعا مقصد این مسافران، قرب پروردگار است. 

حال در زمان غیبت ( یعنی عدم ظهور، نه عدم حضور امام! ) آیا قطار باید بدون لوکوموتیوران بماند؟! ... لوکوموتیوران چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟! پاسخ به این پرسش، سرنوشت اجتماعی - سیاسی ما را مشخص می‌کند! 

پاسخ به این پرسش، ما را در مسیر جریانی خاص قرار می‌دهد ... شواهد نقلی بسیار و ادله ی‌عقلی فراوانی وجود دارد که در زمان غیبت امام غائب، رمز تعالی شیعه و حرکت در مسیر ظهور، رهبری، ولایت و زعامت عامه است. 

شاید دلیل مخالفت‌های معاندین و شارلاتانیسم رسانه‌ای امروز با « ولایت فقیه » و گرفتار کردن ذهن جوانان در شکاکیت عقیدتی، فهم قدرت درونی شیعه و مفهوم ولایت باشد. 

به همین خاطر، بنده معتقدم بخش زیادی از جهاد تبیین باید صرف تبیین مفهوم ولایت، ولایت فقیه و رهبری امت در زمان غیبت باشد. 

انتهای خبر/