شهید ابراهیم سیاه‌مرگوئی دهم اسفند ماه ۱۳۶۵ ‏با سمت کمک آرپی‌جی‌زن در پاسگاه زید عراق بر اثر اصابت ترکش خمپاره به گلو شهید شد.

غلامرضا نوملی همرزم شهید «سیدعباس حسینی اوزینه» نقل می‌کند: سید عباس شب‌ها از سنگر بیرون می‌رفت، نماز شب می‌خواند و با دعا و مناجات مأنوس بود، برای همین او را شهید زنده صدا می‌کردیم، همیشه در جواب می‌گفت: بادمجان بم آفت ندارد، من کجا و شهادت کجا!

شهید محمود قوانلو در وصیتنامه‌اش نوشت: با یاد خدا در دل، عشق خدا در سر و سلاح آتشین بر کف، تکبیر گویان به قلب سپاه کفر زنید و با جهاد و شهادت، فتح بزرگ را به امام و امت هدیه کنید.

اکرم مهدوی فعال فرهنگی استان گلستان در یادداشتی به مناسبت شهادت مظلومانه جمعی زنان و کودکان بی‌دفاع کشور عزیزمان و تعدادی از فرماندهان ارشد و دانشمندان نوشت: طوفان غیرت ایرانی‌ها در کمین صهیونیست‌های بزدل است این میدان نبرد، بوی ظهور می‌دهد.

از قلب شهر گنبد کاووس شهیدی برخاست که نام این شهید با فروتنی و نهایت احترام به پدر و مادر گره خورده است. شهید احمد فدایی نه تنها در میدان رزم، که در مکتب زندگی خانوادگی نیز اسوه‌ای بی‌بدیل بود و سیره عملی‌اش، چراغ راهی برای جوانان امروز است.

شهید گلستانی فقط یک معاون مخابرات نبود، او یک پیام‌رسان بود؛ پیام‌آور امید، مقاومت و پیروزی؛ شهید احمد زارعی، جوانی که دکل‌های مخابراتی را در آتش برپا می‌کرد.

شهید اسماعیلی از شهدای انقلاب اسلامی است که جوشکار بود، ولی در اکثر تظاهرات‌ها علیه رژیم منحوس پهلوی شرکت می‌کرد، این شهید در هفده سالگی در واقعه گنبد که توسط چماقداران هدایت می‌شد، مورد هدف گلوله قرار گرفت و به فیض شهادت رسید.

توصیه شهید جعفر رجبلو این بود که حجاب و حق‌الناس را خیلی رعایت کنید مخصوصا بر رعایت حق‌الناس خیلی تاکید داشت و حتی ذره‌ای به گردن شما نباشد که خیلی نزد خداوند مهم است.

شهید علی محمدی پس از ۲۷ سال تحمل سرفه‌های ناشی از گاز خردل در جبهه‌های جنگ شهید شد و روایت زندگی پر فراز و نشیب او و فداکاری‌هایش در راه وطن از زبان همسرش شنیدنی است.

شهید دانش‌آموز «حسین شهرآبادی» با نثار خون خود، از خاک وطن دفاع کرد و در سال ۱۳۶۵ در شلمچه بر اثر ترکش خمپاره دشمن بر سر و کتفش به شهادت رسید نام او تا ابد در تاریخ این مرز و بوم جاودانه خواهد ماند.