ترکمن‌ها تا اوایل قرن بیستم عمدتا کوچ نشین بوده اند اما به تدریج روستانشین و شهرنشین شده اند، از نظر گرایش دینی پیرو دین اسلام و اهل سنت و از لحاظ زبانی و فرهنگی با سایر مردمان ترک‌زبان نظیر آذربایجانی ها و ترک های استانبولی نزدیکی دارند.

ترکمن‌های ایران اکثرا ساکن شرق دریای خزر، منطقه‌ ترکمن صحرا، گرگان و خراسان شمالی (منطقه راز و جرگلان شهرستان بجنورد محل عکاسی شده) هستند.

عدم توجه کافی به مناطق روستایی موجب می‌شود آنان برای ساده‌تر کردن زندگی به جای تولید، به مصرف رو آورند و برای تامین نیازهای خویش دست به کوچی دائم از طبیعت به شهرها بزنند.

در این میان ترکمن‌ها با پیشینه‌ای چند صد ساله شایسته این فراموشی و بی‌توجهی نیستند، قومی که سال‌ها از مرز و بوم این سرزمین دفاع کرده و زنان و مردانش بابت این خاک هزینه‌ها پرداخته‌اند. زنان ترکمن در طول تاریخ زنانی بسیار پرقدرت و توانمند ظاهر شده‌اند و تفاوت چندانی میان زنان و مردان انان دیده نمی‌شد.

زنان نیمی از جامعه را در کنار مردان تشکیل می‌دادند اما در حال حاضر از آنان صرفا به عنوان زنانی صبور و زحمتکش یاد می‌شود که شاید این مساله بی‌ارتباط به تغییر سبک زندگی‌شان نباشد.

پادشاهان سالها از اسب ترکمن در سواره نظام خود سود برده‌اند، شاهان سلجوقی و صفویان نیز سوار بر اسب‌های ترکمن مملکت تحت سیطره خود را گسترش داده‌اند و امنیت بخشیده‌اند؛ نادر شاه افشار با ترکیب ترکمن و سایر اسب‌های ایران تا هند پیش رفت. 

امروزه این امتیاز در اختیار فرصت طلبان قرار گرفته است به طوریکه با ادغام ژن‌های مختلف این اسب اصیل را به ابزاری جهت کسب درآمد بیشتر تبدیل کرده و عده‌ای از مردمان ساده را شرمنده خود و اجدادشان نموده است.