به گزارش گلستان ما ؛ حمیدرضا فرشیدنیا از فعالان فرهنگی استان گلستان طی ملطلبی نوشت : با سلام و درود بر تمام انسانهایی که در راه سرخ حسین قدم نهادند،اکنون که این مطلب را برای شما عزیزان قلم میزنم در ایام شهادت حضرت فاطمه (س)می باشیم، نمی دانم چه غمی دارد نام تو، که بغض شکسته و فریاد می خواهد و چه خوب گفت فرزندت که برای مادر جوانمان بلند بلند گریه کنید.

 غم تو فرق می کند با غم های دیگر. غمت به اشک علی گره خورده و این یک عمر است که خانه خرابمان کرده. اگر غم فرزندت آهی از عمق جان است و اشکی جاری، غم تو بغضی آزار دهنده است. بغضی که نه علی مصلحت به شکستن آن دید و نه امروز ما اجازه شکستنش را داریم.

بغض تو کدورتی است برطرف نشدنی که مجبوریم در صدها لفافه بیانش کنیم. شکستن این بغض شاید بزرگترین دلیل شوق ظهور ماست. چرا که آن روز دیگر روز یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِراست. روز سینه زنی برای زهرا در حیاط کعبه روز نماز بر تربت فاطمه و روز کشیدن اشک علی از چاه.

نمی دانم چرا در این زمان ذهنم به طرف  این دو عزیز فرزانه سوق پیدا کرد.شاید ایامی (فاطمیه)که در آن قرار داشتیم منتسب به مادرشان حضرت زهرا بود وچه سخت است این روزها که مادر از دست حسین آب مینوشد.

دو برادر در خانواده سادات بودند که یکی در جنگ تحمیلی به درجه جانبازی نایل شد و دیگری در جنگ فرهنگی از تمام دل بستگی های دنیوی خود چشم پوشی کرد و به درجه استادی رسید .

پدر گرامیشان  حاج سید رفیع حسینی با صوت دلنشین در محضر اهل بیت مصایب ایشان را نوحه سرایی می نمود واز راه کشاورزی امرار معاش میکرد. نکته ای که در زندگی این خاندان ذهن انسان خاکی را به خود مشغول میکند خدمت صادقانه هم به دین و هم به ملت است .

حجه الاسلام و المسلمین حاج سیدموسی حسینی که برادر بزرگتر بود از ابتدای دوران نوجوانی برای تحصیل علوم حوزه به مشهد الرضا  رفت و در جوار امام هشتم به تحصیل علوم دینی پرداخت .

یکی از ویژگیهای بارز ایشان اخلاق و ادب و مردم داری آنمرحوم بود و براستی ایشان برای رسیدن به بلندای بخشندگی از وجود خویش گذشت و همانطور که  ثروت با هزینه و خرج کردن از بین می رود و تمام می شود اما علم با انفاق و آموختن به دیگری، پاک و تصفیه می شود و ناخالصیها و اشتباهاتش برطرف می گردداین شخصیت بزرگوار نیز با وقف وجود خود در تدریس حوزه و دانشگاه مصداق بارز یک واقف بود .

ایشان بعد از60 زندگی ساده و بی آلایش در حرم رضوی به هنگام درس دادن به شاگردهای خود در سنگر علم و تربیت دعوت حق را لبیک گفت. ولایی بودن و بصیرت ایشان زبان زد بود و از همه مهمتر غربت ایشان بود چرا که در سن 17 سالگی از خانه و خانواده جدا شده و مسیری الهی را طی مینماید.

چشمهايت چراغ بزم نياز       آفتاب بلند درگه راز

قامتي ايستاده چون البرز       رو به سوي خداي بنده نواز

نفست از شميم راز پر است      با ملایک مگر شدي دمساز

در قيام و قعود مي بينم         قد سرو تو در نشيب و فراز

مي روي تا به عرش تا ملکوت      وه چه بي بال مي کني پرواز

از ميان تمام خسته دلان         کيستي تو که گشته اي ممتاز

تو چه کردي که آستان خدا        گشته بر روي دلرباي تو باز

مي رسد اين ندا ز عرش مجيد      عرشيان سر دهند اين آواز

رو به درگاه عشق آورده است      ايستاده است عاشقي به نماز

برادر کوچک تر که حاج سید زین العابدین حسینی نام داشت و در آموزش و پرورش به تعلیم و تربیت دانش آموزان مشغول بود بعد از شروع جنگ تحمیلی با حضور در جبهه های حق علیه باطل دعوت امام خود را لبیک گفت و پس از سه بار اعزام به جبهه به درجه جانبازی نایل شد و از ناحیه پا قطع عضو گردید و با وجود مجروحیت باز هم سنگر فرهنگی کشور راترک نکرد و درسنگر مدرسه ادای تکلیف نمود.

ایشان در دوران پربرکت زندگی خود جز قاریان برتر قرآن نیز بودند و همینطور به دستگیری افراد نیازمند می پرداختندومصداق بارزجهادگری بی ریا و جانبازی خاموش بودند.

درطول زندگی ایشان همواره محب اهل بیت و حافظ قرآن بودندو با صوت زیبایش نورانی بخش مجالس مذهبی بود.

رابطه این دوبرادر رابطه ای فراتر از نسبت برادری بود و وابستگی این دو برادر از حد تصور خارج بود بطوریکه حتی بعد از فوت حاج شیخ موسی برادر کوچک  حاج سید زین العابدین آرام قرار نداشت و بعد از یکسال در اولین سالگرد در سن 54 سالگی  او نیز دعوت حق را لبیک گفت و به دیار باقی شتافت تا در کنار برادر فرزانه اش و دوستان شهیدش قرار بگیرد "در پایان یاد و خاطره این دو عزیز سفر کرده را گرامی میداریم و از خداوند منان خواستاریم که راه این عزیزان چراغی برای تاریکی دنیای ما باشد.

هرگز ننوشت آنچه برازنده ی توست

تاریخ که تا همیشه شرمنده ی توست

ایثار، وفا، عشق، عمل، آینه، صبر

اینها همه محتوای پرونده ی توست

انتهای پیام /