به گزارش گلستان ما ، محمود مرادی گمش تپه؛ ديروز به اندازه ی تمام شوق ها و آرزوهايمان در كوچه پس كوچه هاي شهرمان قدم زديم ، چشمان خويش را مشتاقانه به ميهماني زيبائيها دعوت كرديم تا اولين سطرهاي حرف دلمان را با واژه هاي به يادماندني آغاز كنيم ، اما كمتر يافتيم انگاري كه كسي به آرامي در گوشمان زمزمه مي كرد : « جسته ايم ما ، يافت نمي شود .»

به ياد شعر سهراب ، چشمانمان را در زلال انديشه ها شستيم تا جور ديگري ببينيم . اما باور كنيد شهرهمان شهر بود و درد همان درد . انگار كه زمان را متوقف كرده ،عكسي به يادگار با شهرمان انداخته باشند ، شهر ما در زير رنگ و رويي نازيبا ، بي ادعا و نجيب، غبار فراموشي به روي خود كشيده بود . و آنوقت ديگر مطمئن شديم كه چشمان ما آنقدرها كه فكر مي كنيم كم سو نيست . زيرا بارها توانسته بوديم ردپاي صميميت و اميد را هر چند كه نامحسوس باشد احساس نمائيم . حتي احساس شقايق را نيز مي توانستيم بفهميم .

حيران از بودن خويش ، سراغ دوستانمان را گرفتيم . از هر يك كه برق آشنايي را در چشمانش مي ديديم ، تنها يك سوال مي پرسيديم . فقط يك سوال !

خانه دوست كجاست ؟

جواب همه يكي بود ، انگار كه همه از روي دست هم ،نيم نگاهي به ورقه ی یکدیگر انداخته باشند .

همه یکصدا :

«رفتند به سرزميني كه هر جا باشد ، اما اينجا نباشد .»

ومن به يكباره تك تك آن مسافران را در مقابل چشمان خويش آوردم . آناني كه شايد روزي از سر استادي دستي به نوازش برسرمان كشيده بودند و يا كه با تركه ی نازك انار، ما را به مهماني مهر استادي خويش برده بودند تا ثابت كنند كه مهرشان به ما از مهر پدر بهتر است .

و حال همه آنها رفته بودند ، نمي دانم چرا ؟

ولي خدا كند فراموش نكنند كه جاي پاي آنها هنوز در سنگفرش خيالمان بر جاي مانده است و يادشان نرود كه کمیش دپه -مادر شهرهاي صحرا -مشتاقانه به انتظار فرزندانش هنوز هم بيدار است .

بیدار تر از همیشه / ترکمن سسی