به گزارش گلستان ما ؛ درست است که دلاوران هسته ای ما علی الحساب پوزه زیاده خواهی غرب را به آسفالت مالیده اند و به قولی «بوی بهبود اوضاع جهان می شنوم» ولی این دلیل نمی شود که ما از وظیفه ذاتی خود غافل شویم و برخی معضلات و مشکلات قدیمی مثل بیکاری را فراموش کنیم و بی خیال آنها شویم.

هر چند ما بار ها نظرات و ایده های کارشناسی و سوفسطایی در خصوص برآوردن ریشه بیکاری آن هم از بیخ ارائه کرده ایم، ولی شوربختانه گوش شنوایی نبوده و کسی برای پیشنهادات ما تره که خوب است گشنیز هم خرد نکرده است.

اما ظاهراً در این راستا ما تنها نیستیم و دوستان دیگری هم دست به کار شده اند و در صدد اشتغال زایی آن هم در مقیاس وسیع هستند. شاهد مثال به روایت جراید ...

عباس علایی رئیس اتحادیه قهوه خانه دارهای کشور در گفت‌وگو با خبرنگار ايلنا با بیان این مطلب که فعالیت این اتحادیه از تهران به کل کشور ارتقاء یافته است، گفت: «با ایجاد شرایط لازم و مهیا بودن فضا می توان اشتغال زایی در این زمینه را که درحال حاضر در حدود یک میلیون نفر است به چند برابر افزایش داد.

رئیس اتحادیه قهوه خانه داران تهران با بیان اینکه در حال حاضر نزدیک به یک میلیون نفر در قهوه خانه های کشور مشغول به کار هستند گفت:این ظرفیت وجود دارد تا در صورت مهیا شدن فضای لازم این یک میلیون نفر را به چند برابر افزایش دادچرا که در زمانی که تهران حدود 150هزار نفر جمعیت داشت نزدیک به 150قهوه خانه درتهران بود اما الان که این شهر بیش از 15 میلیون جمعیت دارد فقط 550 قهوه خانه دارد و این خود نشان می دهد ظرفیت برای‌ایجاد قهوه خانه های جدید تا حدود بسیار زیادی مهیاست.

وی افزود: کارگران با پاتوق در قهوه خانه ها ضمن استراحت وخوردن چای در خصوص مسائل کاری با یکدیگر تبادل نظر و بحث می کنند.»( به نقل از جراید)

البته حق با آقای علایی است چرا در گذشته قهوه خانه ها این چیزی که شما ملاحظه می فرمائید نبودند و برای خودشان دبدبه و کبکبه ای داشتند.

در واقع قهوه خانه ها مکان هایی بودند که علاوه بر سرو چای، قهوه و غذا های سبک اموری نظیر اطلاع‌رسانی، نشر افکار و اخبار اجتماعی -  اقتصادی و حتی سیاسی و نیز سرگرمی‌هایی چون مدیحه‌سرایی، نقالی، شاهنامه‌خوانی، غزل‌خوانی، سخنوری و مشاعره هم در این مکان ها رواج داشتند و همه رقم آدم در قهوه خانه ها رفت و آمد داشتند.

به قول شاعر « یکی قهوه خانه بیاراستند . . . می و رود و رامشگران خواستند» و باقی ماجرا ...

در ضمن وقتی در هر کوچه یک بقالی، یک بانک، یک بنگاه معاملاتی ملکی و سه چهار تا موسسه مالی مجاز و غیر مجاز به خدمت رسانی به خلق مشغولند، چرا از مزایای قهوه خانه غافل شویم؟ 

علی ای حال با عنایت به اینکه در طول این سال ها قهوه خانه ها تغییر کاربری داده اند و بیشتر به قلیان سرا هایی بدل شده اند که نیاز به دود کش و هود های بدون مکث(!) دارند، به منظور احیای مجدد هویت قهوه خانه ها و رونق گرفتن آنها یک بسته پیشنهادی اساسی و مشتی ارائه می شود:

الف) برگزاری جلسات در قهوه خانه ها: راستش را بخواهید در برخی کشور ها مثل سوئد به منظور استفاده بهینه از وقت و توجه به ورزش و سلامتی، جلسات اداری در سونا برگزار می شود.

پیشنهاد می شود به منظور رونق گرفتن قهوه خانه ها جلسات اداری یا حتی جلسات هیات دولت را در قهوه خانه ها برگزار کنیم. وقتی کارگران محترم می توانند در قهوه خانه با هم تبادل افکار داشته باشند و بحث کنند، چرا سایر اقشار جامعه نتوانند؟

ب) کسب کرسی های جهانی: هرچند دوستان اذعان کرده اند فعالیت این اتحادیه از تهران به کل کشور ارتقاء یافته است ولی توصیه می شود حالا که بحث ارتقاء پیش آمد به ارتقاء در سطح ملی قانع نشویم و در پی کسب کرسی در مجامع آسیایی و حتی جهانی باشیم. چه اشکالی دارد مثلاً رئیس اتحادیه جهانی قهوه خانه داران (World  Coffee houses  organization ) یک ایرانی باشد. این طوری لااقل درثبت جهانی قهوه خانه حقی از ما تضییع نمی شود.

پ) روزملی قهوه خانه: به منظور تقویت جایگاه قهوه خانه ها در جامعه پیشنهاد می شود یک روز هم به نام روز ملی قهوه خانه ثبت کنیم. در ضمن باید زود تر به فکر «ثبت جهانی قهوه خانه» نیز باشیم چرا که ظاهراً ترکیه درخواست ثبت قهوه‌خانه را داده ‌است و این در حالی است که طبق ادعای سارمان میراث فرهنگی ایران، اولین قهوه‌خانه‌ها در ایران در دوره صفویه در زمان شاه طهماسب در شهر قزوین تاسیس شده‌اند و در زمان شاه عباس اول در شهر اصفهان گسترش یافتند.

انتهای پیام/